Wszystko się starzeje. My się starzejemy, trendy przechodzą w zapomnienie i ustępują miejsca nowym. Sprzęty, jakie są w naszym domu czy w naszych rękach na co dzień zaczynają szwankować i potrzebują wymiany. Nasze dzieci dorastają, psy nie są już szczeniakami. Ubrania się zużywają, buty psują… Ale zaraz. O czym ja właściwie piszę?
Skoro każdy z nas co roku obchodzi swoje urodziny, to wydawnictwa muzyczne i ich jubileusze także możemy świętować z tym samym splendorem i zaangażowaniem. W związku z tym przygotowaliśmy niewielkie zestawienie płyt, którym w tym roku wybije dekada istnienia.
Sprawdź też:
- Polski metal w 2023. Podsumowanie roku wg oldskulowego maniaka
- Piękne i zdolne, czyli kobiety przejmują muzykę metalową
- Potwierdzone premiery muzyczne w 2024
Płyty, które w 2024 obchodzą dziesięciolecie
Spojrzenie z perspektywy czasu na pewne zespoły pozwala zauważyć ich rozwój, na który wcześniej nie zwracaliśmy uwagi. W poniższym zestawieniu znajdą się płyty zarówno gigantów tworzących markę samą w sobie jak Opeth czy Judas Priest, ale pojawią się również płyty grup, które w okolicach 2014 roku stawiały dopiero swoje pierwsze kroki jak Beartooth czy Babymetal. Patrząc na ich sukces komercyjny dzisiaj, aż trudno sobie wyobrazić, że od początków istnienia tych znanych już dziś zespołów minęło aż (albo dopiero) dziesięć lat.
W 2014 roku Allisa White-Gluz zastąpiła Angelę Gossow w Arch Enemy, a Slipknot wydał swój pierwszy album bez Joey’a Jordisona i Paula Grey’a w swoich szeregach. W tym roku pożegnaliśmy również Wayne’a Statica – twórcę grupy Static-X i Dave’a Brockiego – frontmana heavy metalowej formacji Gwar.
AC/DC – „Rock or Bust”
Płyta wydana w grudniu była pierwszą, jaka powstała bez udziału Malcolma Younga, który zawiesił swoją działalność wskutek powikłań powstałych po udarze mózgu. W Polsce album osiągnął platynowy status. Później AC/DC wydało już tylko jedną płytę studyjną, której premiera miała miejsce w 2020 roku.
Oficjalna strona AC/DC: https://www.acdc.com/
Against Me! – „Transgender Dysphoria Blues”
To dopiero jest historia. “Transgender Dysphoria Blues” opowiada o osobistych przeżyciach Laury Jane Grace, która w chwili urodzenia była Thomasem Jamesem Gabelem. Wokalistka grupy Against Me! przyznała się do transpłciowości i oficjalnie wyjawiła, iż jest trans-kobietą, w 2012 roku. Wywołało to niemały szok nie tylko w szeregach jej zespołu, który mimo wszystko w tamtym momencie miał już niejako ugruntowaną pozycję, ale również fanów, którzy – jako punkowa brać – przyjęli to z akceptacją i użyli jako głosu dla wszystkich, którym tej odwagi nadal brakuje. Płyta nagrana dekadę temu jest swoistą spowiedzią wokalistki.
Oficjalna strona Against Me!: https://www.againstme.net/
Arch Enemy – „War Eternal”
Dziewiąty album studyjny grupy był zarazem pierwszym, na którym przy mikrofonie zamiast Angeli Gossow stanęła Alissa Gluz-White oraz pierwszym, na którym na gitarze nie zagrał współzałożyciel grupy Christopher Amott. Szweda zastąpił Nick Cordle, by chwilę przed trasą promującą to wydawnictwo, również zrezygnować ze współpracy. W ten sposób w szeregi Arch Enemy wkroczył Jeff Loomis, o którego odejściu media poinformowały raptem kilkanaście dni temu.
Oficjalna strona Arch Enemy: https://www.archenemy.net/en/
Architects – „Lost Forever // Lost Together”
Szósty album studyjny grupy, w którego tekstach możemy stanąć twarzą w twarz m.in. z doświadczeniami ówczesnego gitarzysty i tekściarza formacji – Toma Searle’a – walczącego w tamtym czasie z nowotworem. Jakkolwiek to zabrzmi, muzyk wyśpiewał sobie poniekąd zakończenie, gdyż Searle zmarł dwa lata później. Płyta powstała dzięki producentom współpracującym wcześniej z Bring Me The Horizon i At The Gates.
Oficjalna strona zespołu Architects: https://architectsofficial.com/
Avatar – „Hail The Apocalypse”
Piąta płyta studyjna szwedzkiej grupy, która jako pierwsza z całego dotychczasowego dorobku formacji pojawiła się na amerykańskiej liście Billboard 200 zajmując na niej 97. miejsce z liczbą 3500 sprzedanych płyt w ciągu pierwszego tygodnia od premiery. Zespół promował to wydawnictwo m.in. na koncertach z Five Finger Death Punch.
Oficjalna strona zespołu Avatar: https://avatarmetal.com/
Babymetal – „Babymetal”
Japońska żeńska grupa już pod koniec lutego będzie miała prawdziwy powód do świętowania. Właśnie za półtora miesiąca minie 10 lat od debiutanckiego albumu formacji. Babymetal, pomimo dosyć oryginalnego podejścia do muzyki, zjednał sobie szybko sporą rzeszę fanów i niektóre koncerty odbywające się kilka miesięcy po premierze pierwszej płyty okazywały się być całkowicie wyprzedane. Od tamtego roku Babymetal wydał jeszcze trzy albumy, z których ostatni pochodzi z 2023.
Fanpage Babymetal: https://www.facebook.com/BABYMETAL.jp
Beartooth – „Disgusting”
Podobny powód do świętowania w 2024 roku ma Beartooth, gdyż „Disgusting” to również ich debiutanckie wydawnictwo. Płyta powstała rok po wydaniu pierwszego mini-albumu i w swoich tekstach porusza tematy takie jak alkoholizm i przemoc wobec dzieci. Jest zarazem odezwą do ofiar, by głośno mówiły o tym problemie, nie chowały sie za nim i nigdy nie myślały, że muszą się czegoś wstydzić.
Oficjalna strona Beartooth: https://beartoothband.com/
Behemoth – „The Satanist”
10 album jednej z najbardziej nośnych i rozpoznawalnych polskich grup metalowych. Całkowicie została nagrana w Polsce we współpracy ze szwedzkimi producentami. Ostateczny miks i brzmienie nadano jej jednak w Stanach dzięki producentom, którzy tworzyli już wcześniej płyty m.in. Sum 41 czy Slayera. Na albumie pojawił się również znany z szeregów Riverside Michał Łapaj, który nagrał część partii na organach Hammonda.
Oficjalna strona Behemoth: https://www.behemoth.pl/
Epica – „The Quantum Enigma”
„The Quantum Enigma” powstało w dosyć ciekawych, matczynych (dosłownie) okolicznościach. Holenderska grupa postanowiła wejść do studia po krótkiej przerwie w koncertowaniu związanej z ciążą Simone Simons – wokalistki zespołu. Simons na sesje nagraniowe przychodziła do studia z dwumiesięcznym dzieckiem. Karmienie piersią w trakcie widać nie przeszkodziło, bo płyta finalnie pojawiła się na amerykańskiej liście Billboard 200, plasując na niej zespół po raz drugi w historii grupy.
Oficjalna strona zespołu Epica: https://www.epica.nl/home
Exodus – „Blood In, Blood Out”
Album ten szczególny jest w dyskografii Exodusa z kilku powodów. Po pierwsze – na wokalu znów słyszymy Steve’a „Zetro” Souza, który ponownie wrócił w szeregi zespołu. Po drugie – gościnnie pojawia się na nim pierwszy gitarzysta grupy – Kirk Hammett – który w zespole grał raptem przez cztery lata, nagrywając z nim jedno demo. Po trzecie – płyta ta osiągnęła największy sukces formacji w zestawieniu Billboard 200, plasując Exodus na 38. miejscu.
Oficjalna strona zespołu Exodus: https://exodusattack.com/
Foo Fighters – „Sonic Highways”
Historia tego albumu także należy do ciekawych. Dave Grohl – frontman zespołu – w celu znalezienia inspiracji do tekstów – przemierzył kraj odwiedzając osiem różnych miast w Stanach Zjednoczonych, w których spotykał się i rozmawiał w producentami, muzykami czy inżynierami dźwięku, poznając ich doświadczenia i zbliżając się do ich pracy. Później, wraz z całym zespołem i producentem Butchem Vigiem, odwiedził kolejne osiem miast, by w każdym z nich nagrać kolejno po jednym utworze tak, by powiązać to jak najbardziej z historią muzyki w danym miejscu. Album powstał we współpracy z wieloma różnymi muzykami.
Oficjalna strona Foo Fighters: https://www.facebook.com/foofighters
Judas Priest – „Redeemer Of Souls”
Uwierzycie, że to 10 lat? Pierwszy album bez K.K. Downinga i pierwszy z Richiem Faulknerem za gitarowym sterem. Oj, tak mi się zrymowało… Z rymem czy bez, płyta zebrała bardzo pozytywne oceny oraz recenzje i sprzedała się w setkach tysięcy egzemplarzy.
Fanpage Judas Priest: https://www.facebook.com/OfficialJudasPriest
Linkin Park – „The Hunting Party”
Przedostatnia płyta grupy, jaka została wydana z Chesterem Benningtonem i jaka została wydana przez Linkin Park w ogóle. Jest to również pierwsza płyta studyjna, jaką zespół nagrał w kolaboracji z innymi muzykami. Na „The Hunting Party” możemy bowiem usłyszeć muzyków m.in. z System of a Down czy Rage Against The Machines.
Fanpage Linkin Park https://www.facebook.com/linkinpark
Slipknot – „.5: The Gray Chapter”
Piąty album studyjny grupy, który dla zespołu ma szczególne znaczenie. Płyta powstała sześć lat po swoim poprzedniku i jest pierwszą, na której brakuje Paula Gray’a i Joey’a Jordisona. Gray zmarł w 2010 roku wskutek przedawkowania leków i narkotyków, zaś Jordison został wyrzucony z zespołu 3 lata później. Sama płyta została nazwana ku pamięci Graya, a dwa utwory dostały nominację do nagrody Grammy.
Oficjalna strona Slipknot: https://slipknot1.com/
Opeth – „Pale Communion”
„Pale Communion” to jedenasty album studyjny szwedzkiego zespołu metalowego wydany w 2014 roku. To kontynuacja ich poprzedniej płyty „Heritage” z 2011, na której Opeth eksperymentował z brzmieniem, zwracając się bardziej w stronę rocka progresywnego i odchodząc od swojego wcześniejszego, death metalowego stylu. Płyta jest pełna złożonych struktur muzycznych, mistycznego nastroju i technicznej precyzji, co jest charakterystyczne dla twórczości zespołu.
Niezwykłą cechą „Pale Communion” jest rozwinięcie melodycznych i progresywnych elementów, które zdobyły nowe grono fanów, ale jednocześnie zaskoczyły również tych, którzy byli przyzwyczajeni do wcześniejszego brzmienia Opeth. Album spotkał się z pozytywnym przyjęciem ze strony krytyków i fanów, a utwory takie jak „Cusp of Eternity” czy „Eternal Rains Will Come” stały się bardzo popularne w repertuarze zespołu.
Jest to również pierwszy album grupy z Joakimem Svalbergiem na klawiszach po odejściu Pera Wiberga trzy lata wcześniej. Powstał przy współpracy ze Stevenem Wilsonem, który był odpowiedzialny za jego produkcję. Planem Mikaela Åkerfeldta było stworzenie bardziej melodyjnej płyty. Czy to mu się udało? Wzywamy fanów do odpowiedzi.
Fanpage Opeth: https://www.facebook.com/Opeth
Mastodon – „Once More 'Round the Sun”
Szósty album studyjny grupy. Album utrzymuje charakterystyczny styl Mastodon, łączący elementy metalu progresywnego, sludge metalu i rocka. Wydawnictwo zdobyło pozytywne recenzje krytyków i zostało dobrze przyjęte przez fanów. Jednym z bardziej popularnych utworów z „Once More 'Round the Sun” jest „The Motherload”. Mastodon to zespół znany ze swojej zdolności do eksperymentowania z dźwiękiem, co sprawia, że każdy album jest unikalny.
Oficjalna strona zespołu Mastodon: https://www.mastodonrocks.com/
The Pretty Reckless – „Going to Hell”
Drugi album studyjny grupy. The Pretty Reckless znany jest ze swojego związku z rockiem alternatywnym, post-grungem i hard rockiem, a „Going to Hell” kontynuuje ich charakterystyczny styl. Płyta zawiera energiczne i pełne emocji utwory, a wokalistka zespołu, Taylor Momsen, charakteryzuje się charyzmatycznym głosem. Teksty utworów poruszają różnorodne tematy, od kontrowersyjnych, do osobistych. Jednym z najbardziej znanych utworów z płyty jest tytułowy „Going to Hell”, który zdobył popularność wśród fanów.
Płyta zdobyła ogólnie pozytywne recenzje krytyków, a jej komercyjny sukces potwierdził rosnącą popularność zespołu. The Pretty Reckless zyskał uznanie również dzięki sceniczności i charakterystycznemu wizerunkowi wokalistki Taylor Momsen. Album „Going to Hell” z pewnością przyczynił się do ugruntowania pozycji grupy na rockowej scenie muzycznej.
Oficjalna strona The Pretty Reckless: https://theprettyreckless.com/
Slash ft. Myles Kennedy and the Conspirators – „World on Fire”
Trzeci album studyjny Slasha. Ikona gitary z Guns N’ Roses wraz z Mylesem Kennedym oraz zespołem The Conspirators kontynuuje na płycie hard rockowy styl, tak charakterystyczny dla twórczości Slasha. Album składa się z różnorodnych utworów, od energetycznych i pełnych mocy, po bardziej melodyjne i refleksyjne. Myles Kennedy, z powodzeniem łącząc potężny wokal z techniką gitarową Slasha, odgrywa kluczową rolę w brzmieniu projektu.
Tytułowy utwór „World on Fire” stał się jednym z najbardziej znanych singli z tego albumu. Płyta zdobyła ogólnie pozytywne recenzje krytyków i zyskała uznanie zarówno wśród fanów Guns N’ Roses, jak i nowych słuchaczy, którzy docenili rozwinięte umiejętności muzyczne Slasha i współpracę z Mylesem Kennedym.
Oficjalna strona Slasha: https://www.slashonline.com/
Steel Panther – „All You Can Eat”
„All You Can Eat” to trzeci w dorobku studyjny album Steel Panther. Grupa jest znana ze swojego glam metalowego stylu lat 80., zarówno muzycznie, jak i wizualnie, przy jednoczesnym utrzymaniu wysokiego poziomu umiejętności muzycznych.
Wspomniana płyta kontynuuje charakterystyczny dla zespołu humorystyczny styl, zarówno w tekstach piosenek, jak i ogólnego podejścia do podgatunku glam metalowego. „All You Can Eat” zawiera pełne energii, humoru i czasem kontrowersyjne utwory. W tekstach piosenek zespołu często pojawiają się tematy związane z seksualnością, zabawą i stereotypami rock’n’rollowego stylu życia.
Jednym z popularnych utworów z tego albumu jest „Party Like Tomorrow Is the End of the World”. Mimo, iż teksty są pełne żartów i parodii, muzycznie Steel Panther prezentuje solidne zaplecze, co sprawia, że ich twórczość jest zarówno zabawna, jak i muzycznie kompetentna.
Oficjalna strona Steel Panther: https://steelpanther.com/
Źródło: Loudwire, Wikipedia, Metal Archives