Zastanawialiście się kiedyś, jak to jest – iść na koncert, podczas gdy wokół szaleje wojna, wokół wybuchają bomby, a wyjście z domu grozi pożegnaniem się z życiem?
“Scream for me Sarajevo”, to film dokumentalny opowiadający historię koncertu zagranego w roku 1994 przez Bruce’a Dickinsona w oblężonym Sarajewie podczas wojny w Bośni i Hercegowinie. Będzie on wyświetlany w wybranych angielskich kinach od 17 kwietnia 2018. W Londynie odbędzie się panel dyskusyjny z udziałem Dickinsona, któremu będzie można zadawać własne pytania. Ten wyjątkowy seans odbędzie się 11 kwietnia w londyńskim Vue Cinema West End.
Kiedy noga Bruce’a po raz pierwszy stanęła na sarajewskiej ziemi, miasto było kompletnie odcięte od świata.
Elektryczność czy dostęp do wody stanowił nie lada luksus, a mieszkańcy byli sterroryzowani strzałami, bombardowaniami i głodem. Dickinsonowi i jego wtedy-solowej kapeli udało się przedrzeć przez linie frontu i udało im się zagrać koncert dla uwięzionych w mieście ludzi. „Scream for me Sarajevo” opowiada o tym, jak zmienił zespół i co dla niego znaczył ten konkretny koncert.
Oprócz zapisów wideo ze wspomnianego występu, w filmie zobaczymy również ludzi, którym udało się uczestniczyć w koncercie.
Poznamy również osoby, które pomogły zorganizować imprezę. Zdeterminowani, by żyć własnym życiem pomimo dziejących się wokół nich okropieństw. Wywiady z zespołem, załogą i ochroną tworzą w głowie widza rzeczywistość, w jakiej odbywało się to wydarzenie; rzeczywistość nie tylko niebezpieczną, ale i dziką, barbarzyńską.
„Nie mieliśmy ochrony, planu, a kule były jak najbardziej prawdziwe, ale cholera, pieprzyć to, i tak pojechaliśmy.” – napisał Bruce w swojej autobiografii „What Does This Button Do?”.
„Ten koncert był szalony, niesamowity i prawdopodobnie w tamtym momencie był najlepszym na świecie koncertem zarówno dla nas, jak i dla widowni. To, że świat nie do końca o nim wiedział nie miało żadnego znaczenia. To wydarzenie zmieniło mój sposób postrzegania życia, śmierci i innych ludzi.”
W grudniu 2015 w wywiadzie dla programu „The Aebyss”, wchodzącego w ramówkę Radia Sarajewoy, Bruce opowiadał o obawach związanych z bezpieczeństwem. Niepokoju w erze terroryzmu, kiedy przychodzi do podejmowania decyzji odnośnie wyboru krajów, w których można zagrać koncert.
„Jeśli chodzi o mnie – tak, zagram bez względu na wszystko.”
„Martwić należałoby się o ludzi, którzy nie mają takiego wyboru. Mam na myśli to, że zagranie koncertu w 1994 było moim wyborem. Właściwie naszym, zespołowym, zbiorowym, bo wszyscy razem powiedzieliśmy sobie 'Taa, jesteśmy na tyle szaleni, by to zrobić i przyjechać do ogarniętego wojną Sarajewa, a do tego chcieć zagrać tam koncert. Zwłaszcza, że nie wiemy, kiedy nadarzy się następna okazja do powrotu w te strony’ [śmiech].
Jednak ci biedni ludzie, którzy poszli na koncert w Bataclan [Eagles of Death Metal – przyp. red.] nie mieli żadnego wyboru; byli całkowicie niewinni, nie zawinili w żaden możliwy sposób. Nikt też nie spodziewał się, że to miejsce stanie się celem ataku. W pewnym momencie niestety trzeba wydać osąd, ocenić sytuację, oczywiście na podstawie najlepszych posiadanych informacji – czy będzie dobrze, czy może… Jeśli ktoś mówi „Zmasakrujemy wszystkich na koncercie rockowym”, mimowolnie zadajecie sobie pytanie – „To jakiś szaleniec, czy to rzeczywiście może mieć miejsce?
(…) Nie możecie ponosić odpowiedzialności za coś, co może być czystym obłędem. Rzezią niewinnych, przypadkowych osób, bo chcecie być 'maczo’, wypiąć pierś i powiedzieć 'A tak, rzeczywiście, zagraliśmy mimo gróźb, ale mamy jaja ze stali i nie potraktowaliśmy tego poważnie.’
Wszystko pięknie, do tego jednego momentu, kiedy okazuje się, że ktoś faktycznie posuwa się do czegoś takiego. Pośrednio macie na rękach krew wielu mężczyzn, kobiet i dzieci, a w głowie kłębi wam się ta okrutna, natrętna myśl – 'Może powinniśmy byli odpuścić, skoro pojawiły się groźby’.”
„Niestety, w tej kwestii trzeba zachowywać się jak dorosły człowiek.”
„Z drugiej strony wciąż powinno się dążyć do tego, by móc dać ludziom nadzieję. Pokazać im, że nie mogą się zatrzymać w miejscu, trwać w cierpieniu… Życie po prostu toczy się dalej. Kiedy lata temu IRA… Kiedy byłem dzieckiem, w Wielkiej Brytanii wybuchało wszystko. Po lewej, prawej i na środku, miejsce miały przerażające wydarzenia, ale życie nie stanęło w miejscu – ludzie nadal próbowali żyć własnym życiem.”
„Nie można się zatrzymywać.”
„Nie można powstrzymywać się od życia na tyle, na ile się da. I to właśnie była wiadomość, którą chciałem przekazać ludziom w Sarajewie. Że w całym tym amoku wciąż mogliśmy stworzyć na chwilę mały bastion rock&rolla i normalności, na chwilę, na pięć minut, w samym środku horroru. Wiecie co? Tam, na końcu tunelu, jest światło. To jest akt stawienia oporu, buntu, jednak bez użycia broni, pocisków, bez krwi i śmierci.”
Źródło: Blabbermouth / Fot. YouTube