Recenzja: Trivium – „What The Dead Men Say”, czyli gdzie to Trivium?

Ależ ten kwiecień był niesamowity! Premiera za premierą. Testament, Nightwish, Katatonia, Oranssi Pazuzu, no i oczywiście Trivium. Najnowszy krążek tych ostatnich pojawił się 24 kwietnia 2020 roku i był jedną z najbardziej wyczekiwanych przeze mnie płyt tego roku.

Po genialnym „The Sin and the Sentence” liczyłem na dużo, ale jednocześnie wiedziałem, że będzie im bardzo trudno dorównać poziomem do tego wybitnego dzieła. Jednak singlowe zapowiedzi nowego albumu Amerykanów z Trivium wywołały u mnie same pozytywne odczucia, a jak było z resztą materiału? Tego dowiecie się po przeczytaniu poniższego tekstu.

Pierwszym singlem Trivium było „The Catastrophist”, do którego powstało ciekawe wideo

Teledysk w reżyserii Ryana Mackfalla powalił mnie na kolana i od razu przypadł mi do gustu. Z piosenką zresztą było podobnie. „The Catastrophist” to mocny kawałek ze świetnymi riffami. Gitary zresztą są najważniejszą częścią piosenki, a wokal Matta Heafy’ego wymiata tak samo, jak kilkanaście lat temu na „Shogunie” czy „Ascendancy”.

Tekst natomiast to również bardzo ciekawa sprawa. Liryki opowiadają o zatracaniu się, niszczeniu naszego społeczeństwa, walce samym z sobą. Muzycy bardzo odważnie wypowiadają się na takie tematy i świetnie im to wychodzi, przynajmniej w tym wypadku.

Reasumując, pierwszy singiel z „What The Dead Men Say” bardzo zachęcił mnie do przesłuchania całego wydawnictwa. A sam teledysk jest niezwykle wartościowym dodatkiem do tego utworu. „The Catastrophist” to naprawdę świetny kawałek, ale – co ciekawe – wcale nie najlepszy na całej płycie.

„What The Dead Men Say” – tytułowy kawałek zrobił na mnie olbrzymie wrażenie

To bardzo energiczny numer, który jest okraszony bardzo chwytliwym refrenem. I bardzo dobrze, bo tego typu elementy bardzo mi się podobały na jednej z ich najlepszych płyt zespołu, czyli wspomnianej już „The Sin and the Sentence” z 2017 roku. Na „What The Dead Men Say” takich refrenów jest trochę mniej i część utworów nie jest w ten sposób urozmaicona. Jednak tytułowa piosenka jak najbardziej spełnia swoje zadanie i zdecydowanie mogę dołączyć tę kompozycję do panteonu najlepszych utworów z całej dyskografii Trivium.

Zresztą „The Catastrophist” też mogę zaliczyć do tego wspaniałego grona. Także single spodobały mi się bardzo i liczyłem na to, że cały album „What The Dead Men Say” będzie utrzymany w podobnych klimatach.

Kolejna ciekawa pozycja na nowym albumie Trivium

„Among The Shadows & The Stones”, ten numer to zdecydowanie jedna z najcięższych kompozycji na całej płycie. Cieszę się, że na takie utwory też znalazło się tutaj miejsce. Widać, że muzycy wcale nie tworzą muzyki stricte komercyjnej i wcale nie przeważają tutaj spokojne momenty z czystym wokalem Matta.

Growl też się pojawia na płycie i to w bardzo dobrym stylu. Piosenką z najlepszym zastosowaniem tej gardłowej techniki wokalnej jest zdecydowanie utwór „Among The Shadows & The Stones”, który jednocześnie jest bardzo energiczny i po prostu dobrze się go słucha. Jest do czego pomachać z głową. Czuję, że gdy koncerty wrócą, ten kawałek będzie stałą częścią gigów Trivium.

„Bleed Into Me” Trivium – misja wykonana

Jest to jeden z czterech bardzo dobrych utworów na „What The Dead Men Say”. Niestety na płycie trochę takich brakuje. Za to mamy sporo średniaków. Czym jednak „Bleed Into Me” zasłużyło sobie na tak dobrą opinię w moich oczach?

W muzyce Trivium od zawsze podobały mi się melodyjne refreny połączone z growlem i ciężkimi riffami. Tak właśnie zbudowane jest „Bleed Into Me” i spełnia moje kryteria. Jednocześnie muszę przyznać, że ten utwór nic nowego nie wnosi do dorobku Trivium i nie jest oznaką żadnej ewolucji w twórczości zespołu. Zresztą na całym albumie brakuje czegoś, co pokazałoby, że formacja nie stoi w miejscu i wciąż potrafi znaleźć miejsce rozwoju. Widocznie tym razem nie udało im się wymyśleć czegoś takiego.

„The Defiant” – w tym miejscu zaczynają się odpady z „The Sin and the Sentence”

Pierwsza połowa „What The Dead Men Say” była w miarę udana, ale jej druga połowa według mnie wypadła kompletnie poniżej oczekiwań. Znalazły się tam takie utwory jak „The Defiant”, „Sickness Unto You” czy „Scattering the Ashes”. Podczas gdy ten pierwszy jest jeszcze w miarę przyjemny, przy słuchaniu dwóch następnych już się męczyłem.

Ewidentnie są to nieudane kompozycje, w których naprawdę wiele rzeczy nie wypaliło. Nawet wokal Heafy’ego, który był według mnie zawsze mocnym punktem, jeśli chodzi o artystyczny poziom utworów, nie brzmi zbyt dobrze w tych kawałkach. Chociaż w „Sickness Unto You” znalazł się element, który jeszcze bardziej obniża ocenę „What The Dead Men Say”. Mianowicie było to brzmienie perkusji, które było po prostu irytujące.

Przynajmniej zakończenie płyty było w miarę pozytywne

Ostatnia piosenka na trackliście na pewno była dużo lepsza od kilku poprzedzających ją utworów. O co zresztą nie było trudno. To typowy dla Trivium kawałek z bardzo średnią solówką. Słuchając „The Ones We Leave Behind”, usłyszałem ciekawe słowa: „No hope, no help” i tak właśnie mogę krótko podsumować końcówkę najnowszego dzieła amerykańskiej formacji.

Tracklista „What The Dead Men Say”:

1. IX
2. What The Dead Men Say
3. Catastrophist
4. Amongst The Shadows & The Stones
5. Bleed Into Me
6. The Defiant
7. Sickness Unto You
8. Scattering the Ashes
9. Bending the Arc to Fear
10. The Ones We Leave Behind