Recenzja: Metallica – Hardwired… To Self-Destruct #2

 
Sporo czasu upłynęło od czasu premiery poprzedniego „pełniaka” od Metalliki. Osiem lat oczekiwania podbudowanego poważnymi oczekiwaniami i nadziejami związanymi z tak wyczekiwanym przez fanów powrotem do dawnej formy. Przed pierwszym pełnym odsłuchem albumu postanowiłem nie wyrabiać sobie żadnej opinii na jego temat, mimo że internet został zalany komentarzami na temat „Hardwired…” na olbrzymią skalę. Tym bardziej że zespół postanowił wypuścić do sieci teledyski do wszystkich dwunastu utworów.

Dwanaście utworów rozciągniętych na dwa kompakty, trwające łącznie 77 minut. To drugi najdłuższy album Metalliki, niestety zupełnie nie przekłada się to na bogactwo treści. Znaczna większość kompozycji zdaje się być przedłużana na siłę, a kawałki nierzadko ciągną się po 7 minut i dłużej. Czy to o to chodzi w thrashu? Co prawda otwierający płytę tytułowy „Hardwired” to bardzo przyjemny szybki strzał mogący zwiastować kawał dobrego grania w starym stylu na dalszych ścieżkach, jednak (niestety) tak się nie dzieje. Pozytywnie wyróżniają się również świetne „Moth Into Flame” oraz zamykający „Spit Out the Bone” i mam wrażenie, że te trzy utwory pozostaną jedynymi, które wryją mi się jakkolwiek w pamięć na więcej niż kilka dni.

Nadal należy jednak pamiętać, że mamy do czynienia z legendami Bay Area. Nie ma na krążkach elementów ewidentnie złych, co więcej sporo jest tych ewidentnie dobrych, jednak nie tworzą w szerszej perspektywie tej spójnej, mocarnej całości, do jakiej kiedyś przyzwyczajały nas wydawnictwa ekipy Hetfielda i Ulricha. Świetną robotę wykonał Rob Trujillo, bas działa na całości bezbłędnie, aż można odnieść wrażenie, że się muzyk po prostu w Metallice marnuje. Jednak, jak powszechnie wiadomo pierwsze skrzypce podczas pisania muzyki w zespole gra wyżej wymieniony duet, który od dłuższego czasu ma problem ze zwięzłością swoich tworów. „Rozlazłość” kompozycji sprawia, że ciężko jest skupić uwagę słuchacza na świadomym pochłanianiu muzyki, w moim odczuciu album nadaje się bardziej do niezobowiązującego słuchania w tle niż uważnego śledzenia całości z książeczką z tekstami w dłoni – w takim wypadku potrafi po prostu znudzić, a i same teksty specjalnie nie zachwycają polotem (vide „ManUnKind”).

„Hardwired…” jest utrzymany w średnich tempach, nie galopuje wściekle do przodu, nie stara się być najszybszym albumem w historii Metalliki, nie stara się być też najlepszym. Nie wiązałem z nim wielkich nadziei, ani też z góry nie skazywałem na straty. Czy album jest zły? Nie, wybitnie dobry również nie. Ot solidny średniak. Fani i tak kupią i będą zadowoleni, reszta i tak nie będzie raczej zainteresowana. A ta mniejszość, która Metalliki nie zna, ominie album na półce w sklepie z daleka, bo brzydszej okładki nie mieli chyba nigdy.

Track lista:

CD 1:

01. Hardwired
02. Atlas, Rise!
03. Now That We’re Dead
04. Moth Into Flame
05. Dream No More
06. Halo On Fire

CD 2:

01. Confusion
02. ManUNkind
03. Here Comes Revenge
04. Am I Savage?
05. Murder One
06. Spit Out the Bone