Recenzja: Kat – „The Last Convoy”, czyli autodestrukcja na życzenie

W podsumowaniu najlepszych i najgorszych płyt 2019 roku, jedną z tych drugich została płyta legendarnej grupy Kat pt. „Without Looking Back”. Pozwolę sobie przytoczyć moje nadzieje wobec następnego studyjnego albumu zespołu: „kibicuję im, żeby nowe wydawnictwo miało ręce i nogi, a nie tylko pół palca”. Gdy pisałem te słowa, nie spodziewałem się, że ich nowe dzieło wyjdzie już w 2020 roku. To było wielkie zdziwienie.

Zespół Piotra Luczyka po bardzo kiepsko odebranym „Without Looking Back” (nasza recenzja tej płyty) powraca i tym samym świętuje czterdziestolecie twórczości grupy. Już pierwszą zapowiedzią „The Last Convoy” Luczyk mocno namieszał i nie mówię tego w pozytywnym kontekście.

[newsletter]

„The Satan’s Nights” Kata – kompletnie zmieniona wersja utworu z „Metal and Hell”

Pochodzenie tej piosenki jest niezwykle dziwne. Początkowo grupa Kat z Romanem Kostrzewskim na wokalu nagrała utwór „Noce Szatana”, który pojawił się na ich pierwszym singlu. Następnie muzycy nagrali jego anglojęzyczną wersję (na potrzeby „Metal and Hell”), którą zatytułowali „Devil’s Child”. Następnie fani mogli posłuchać utworu na płycie „666”. A co zrobił Luczyk z całkiem nowym składem? Wziął muzykę z tych numerów, przetłumaczył tytuł na „Satan’s Nights” i napisał całkiem nowy tekst. O większej głupocie w życiu nie słyszałem. To istna profanacja wspaniałego utworu z legendarnej płyty.

Jeśli chodzi o wykonanie, to do gitar nie mam większych zastrzeżeń, ale i tak straciły klimat znany z „Metal And Hell”. Największą zmianą jest oczywiście wokal. W oryginale za mikrofonem stał fenomenalny Roman Kostrzewski, a obecnie funkcję wokalisty pełni Jakub Weigel. W nowej wersji kompletnie nie można wyczuć finezji, pasji, szaleństwa w głosie. Po prostu nie słychać, że to Kat. To bardziej jakiś niezbyt udany cover. Warsztatowo Weigel śpiewa całkiem nieźle, ale jak mówiłem – on po prostu nie czuje tego klimatu, który został pokochany przez tysiące fanów.

„The Last Convoy” – Piotr Luczyk wraca do korzeni

„Ostatni Tabor” to legendarny utwór z repertuaru Kata. Zresztą również jeden z najstarszych. Pojawił się już na pierwszym singlu grupy. Ponownie został nagrany w 2004 roku. Wtedy znowu fani mogli posłuchać, że „Tabory pędzą dzień po dniu”. Teraz niestety się zatrzymały. Piotr Luczyk zatytułował rocznicowe wydawnictwo właśnie „The Last Convoy”. Na płycie nie zabrakło nowej wersji tego szlagieru.

Ponownie największą różnicą jest wokal, który brzmi na serio dobrze. Jednak Weigel bardziej pasuje do zespołu heavy metalowego lub hard rockowego, a nie do Kata, który od zawsze grał ciężką muzykę. Dzięki niemu utwór brzmi trochę bardziej w stylu Deep Purple, co można uznać za niepotrzebny smaczek. Gitary brzmią całkiem nieźle, ale wokal niestety jest zbytnio wysunięty i zagłusza trochę dźwięki instrumentów. Przyjemne, lecz kompletnie nijakie hard’n’heavy.

Sprawdź inne recenzje płyt metalowych i rockowych:

• Martwa Aura – „Morbus Animus”
• Marilyn Manson – “We Are Chaos”
• Metallica „S&M2”

AC/DC, Scorpions, Deep Purple – co oni złego zrobili Katowi?

Tym razem muzycy poszli o krok do przodu wobec ostatniej płyty. Ostatnio zniszczyli wizerunek zespołu i jego wspaniały dorobek. Teraz natomiast na warsztat wzięli wielkie klasyki rocka i metalu. Na „The Last Convoy” znalazły się covery utworów AC/DC, Scorpions i Deep Purple. Każdy z nich został kompletnie zniszczony i po prostu nie da się tego słuchać.

Weigel ma całkiem niezłe zdolności, ale nie pasują ani do głosu Romka, ani do tych utworów. Po co to w ogóle nagrano? Takie pytanie od razu cisnęło mi się na usta. Rozumiem, że można robić jakieś dziwne manewry ze swoim materiałem, ale z cudzym? Muzycy zapewne będą się tłumaczyli, że to prezent dla fanów. Obecnej odmiany Kata wielbicielem nie jestem, ale i tak takim podarunkom mówię stanowcze nie. To po prostu brzmi tragicznie. A szczególnie „Highway Star”, w którym po prostu wszystko nie zagrało. Od gitar po bębny – mam nadzieję, że Ritchie Blackmore tego nigdy nie usłyszy.

Na „The Last Convoy” zaśpiewał sam Tim „Ripper” Owens

Pojawienie się na płycie Tima „Rippera” Owensa, byłego wokalisty Judas Priest było dosyć dużym zaskoczeniem. Muzyk zaśpiewał w nowej wersji utworu „Flying Fire” z płyty „Without Looking Back”. I szczerze, nie odczułem kompletnie jego obecności. Myślałem, że podniesie temu wszystkiemu poziom, ale różnicy po prostu nie widać. Miło, że polski zespół kolaboruje z tak ważnym artystą, ale nie będzie to wiekopomne wydarzenie, o którym będziemy mówić wnukom. Utwór sam w sobie jest nijaki, ale i tak brzmi trochę lepiej niż na zeszłorocznym wydawnictwie. Wokal Owensa po prostu lepiej brzmi.

Na wydawnictwie pojawiły się 2 utwory z „Mind Cannibals”

W utworze „Mind Cannibals” pojawił się były wokalista grupy, Henry Beck. Zdecydowanie wolałem go od Weigla. Uważam nawet, że „Mind Cannibals” to niezły album, ale kompletnie bez fajerwerków. Na „The Last Convoy” Piotr Luczyk chciał powrócić do tej epoki. Niestety znowu nie wyszło zbyt oryginalnie. Nowa wersja „Mind Cannibals” to tak naprawdę ta sama piosenka, co kiedyś. Nie zmieniło się praktycznie nic. Natomiast „Dark Hole – The Habitat of Gods” brzmi całkiem dobrze. Maciej Lipina świetnie się sprawdził w takiej odsłonie. Przebił nawet wersję pierwotną z Beckiem za mikrofonem. Chyba to najlepszy utwór na tej i tak bardzo kiepskiej płycie.

Okładka „The Last Convoy” to jakieś nieporozumienie

Kat słynie z okładek, które przeszły do historii polskiego metalu. Niestety to minęło razem z końcem ery Romana Kostrzewskiego. „Without Looking Back” oprawiała kiepska grafika, która jest bardzo sprzeczna z sensem słów tytułowych. Jednak okazało się, że może być jeszcze gorzej. Ucięte głowy koni, tytuł mylący się z „The Last Cowboy”, font jakby z westernu, kiepsko dobrana kolorystyka – w skrócie tragedia. To zdecydowanie najgorsza okładka tego roku i brak mi słów wobec niej. Widzimy na niej dorożkę ciągniętą przez konie. Niestety jedzie donikąd. Po zapoznaniu się z płytą tak stwierdzam.

Czy nowa płyta Kata to najgorsze wydawnictwo tego roku 2020?

Zbliżamy się do czasu podsumowań. W 2020 przesłuchałem już wielu płyt i żadna nie była aż tak zła jak „The Last Convoy”. Muzycy nie mieli na nią pomysłu, skrzywdzili dorobek Kata i kilku innych wybitnych zespołów oraz zaprezentowali okropną okładkę. Jedynym pozytywnym aspektem chyba jest wokal Weigla, który miejscami jest znośny. Luczyk również brzmi całkiem nieźle, nie stracił talentu, ale musi się ukierunkować. Nie wiem, czy Kat jeszcze wyda jakąś płytę, ale wiem jedno. Tak nie powinno się świętować żadnej rocznicy. Muzycy dokonali autoparodii i autodestrukcji.

Lista utworów:

01. Satan’s Nights (03:53)
02. The Last Convoy (03:37)
03. Mind Cannibals (04:17)
04. Highway Star (Deep Purple cover) (06:31)
05. Dark Hole – The Habitat of Gods (07:24)
06. Flying Fire 2020 (06:06)
07. Blackout (Scorpions cover) (04:06)
08. You Shook Me All Night Long (AC/DC cover) (03:34)
09. Hidden Track (02:13)