Dużo było ostatnio szumu wokół nowych wydawnictw klasyków symfonicznego metalu – Dimmu Borgir („Abrahadabra”) i Cradle of Filth („Darkly, Darkly, Venus Aversa”). Nie obyło się bez porównań i próby oszacowania, który zespół stworzył lepszy materiał. Podczas gdy black-metalowa brać podzieliła się na dwa obozy wspierające Norwegów lub Brytyjczyków, na południu Europy death-metalowi Grecy z Septicflesh zamknęli się w ruinach jakiejś starożytnej świątyni i pisali utwory na nowy album, który wkrótce ujrzy światło dzienne.
Longplay nosi tytuł „The Great Mass” i przynosi wiele bardzo ciekawych i ambitnych rozwiązań muzycznych.
Każdy utwór, przygotowany z antycznym wręcz rozmachem dostarcza słuchaczowi niesamowitych wrażeń – agresywny death metal odpowiednio przeplata się z chóralnymi zaśpiewami i symfonicznymi wstawkami, które tak dobrze wyszły panom z Hellady już trzy lata temu na „Communion”. Od pierwszych sekund otwierającego nowy album „The Vampire From Nazareth” odbiorca może mieć ciarki – śpiew chóru, plemienna perkusja, wejście mięsistych gitar i niezwykle potężnego growlu Spirosa Antoniou muszą robić wrażenie. Koło trzeciej minuty następuje zwolnienie, a gitary grają unisono rodem z albumów… Iron Maiden! Sotiris Vayenas rozpoczyna natomiast melorecytację, a wtóruje mu chór i piękna solówka. Prawdziwe dzieło sztuki! A to dopiero początek.
Kolejny na płycie „A Great Mass of Death” jest równie dobry.
Grecy dołożyli do swojego oryginalnie wypracowanego stylu elementy progresji – zwolnili i postawili na ciężar, nie szybkość! Pulsujący bas i brzmienie gitar tworzą niezwykły groove, którego nie powstydziliby się nawet muzycy DevilDriver. Septicflesh nie spuszcza z tonu ani na chwilę. Każdy kolejny utwory przynosi coś innego, oryginalnego a album nie nudzi się.
„Five-Pointed Star” jest nieco szybszym numerem, w którym trudno doszukać się elementów symfonicznych. „The Undead Keep Dreaming” z kolei – bardzo epicki. O jego klimacie w dużej mierze stanowią wolne a ciężkie gitary, urywane blasty i potężny ryk wokalisty (początek tego utworu przypomina mi jeden z kawałków znanych z „Evangelion”, Behemoth – sami odgadniecie o który chodzi. „Rising” oraz zamykający album „Therianthropy” przynoszą na myśl skojarzenia ze szwedzkim, melodyjnym metalem, a „Mad Architect” brzmi jak wyjęty z opery! Upiornej opery.
Brzmienie, jak na realia śmiercionośnego metalu, jest nadzwyczaj dobrze wyselekcjonowane.
Potężna perkusja, agresywne gitary, pulsujący bas, przeplatanka growlu z czystym wokalem i chóralnymi zaśpiewami rodem z antycznych dramatów decydują o spójności materiału. Przeplatanie szybszych i agresywnych utworów z bardziej epickimi, wolnymi ale wciąż mocnymi walcami i elementy symfoniczne powodują z kolei, że słuchając tego materiału wydawało mi się, że obcuję z jakimś niezwykle dobrze przygotowanym spektaklem rodem ze starożytnej Grecji! Ciężko powiedzieć cokolwiek złego o nowym albumie Greków. Nie jest za długi – żaden utwór nie przekracza pięciu i pół minuty. Zaskakuje różnorodnością – death metal, heavy metal, groove, symfonia a nawet sporo melodii – wszystko zamknięte w opakowaniu z płytą o nazwie „The Great Mass”. Mimo niekłamanej sympatii do czarnej twórczości Dimmu Borgir i Cradle of Filth, muszę stwierdzić, że do albumu Greków będę wracał nieco częściej. Bardzo dobry materiał!
Track lista:
01. The Vampire From Nazareth
02. A Great Mass Of Death
03. Pyramid God
04. Five-Pointed Star
05. Oceans Of Grey
06. The Undead Keep Dreaming
07. Rising
08. Apocalypse
09. Mad Architect
10. Therianthropy
Autor: Tomasz Kulig
Data publikacji: 2010